In de tuin van mijn nieuwe eigen huis, natuurlijk in mijn geliefde stad, vond ik vandaag een leeg slakkenhuis, restant van een merelontbijtje. Ik rustte even uit van het klussen en keek naar de lege huizen.
Stel je eens voor, zo dacht ik toen, je huis heb je zelf gemaakt, het past je als een jas, en je neemt het – binnen je beperkte actieradius – overal mee naartoe. Het huis groeit met je mee. Je hebt geen makelaar nodig, geen notaris, geen hypotheekbank en geen verhuisbedrijf. Het is in mooie tinten geschilderd, een tijdloos ontwerp, slijtvast en onderhoudsarm. Je woont niet in een rijtje, zoekt steeds het lekkerste plekje uit als standplaats.
Ik zag ook meteen een schaduwzijde aan het slakkenbestaan. Samenwonen is er niet bij. Ik stond weer op en ging vrolijk aan de slag.
2016